28.6.11

9 μήνες μετά...

Σαν μία εγκυμοσύνη ή σαν ένα ολόκληρο σχολικό έτος, όπως θέλει το εκλαμβάνει κανείς, πέρασαν 9 μήνες από την τελευταία φορά που σχολιάστηκε κάποιο βιβλίο. Κυρίως η δουλειά ήταν αυτή που δε μου άφηνε περιθώρια στο να αφοσιωθώ σε κάποιο ανάγνωσμα και να διαβάσω κάτι -καλό ή κακό, δεν έχει σημασία. Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί το γεγονός ότι αμέσως μετά το Εργοστάσιο μολυβιών ξεκίνησα να διαβάζω κάποιο βιβλίο, το οποίο, εν τέλει, το παράτησα, για να το ξαναρχίσω στις αρχές του Απρίλη.
Από τότε μέχρι τώρα, κάπως σαν αναπλήρωση του χαμένου χρόνου, δέκα τίτλοι έχουν περάσει από τα χέρια μου -και μπροστά από τα μάτια μου- κι η αλήθεια είναι ότι αυτό το "καλό ή κακό" που ανέφερα παραπάνω, θα ήθελα να κλίνει περισσότερο προς το "καλό". Δυστυχώς, δεν ήταν πάντα έτσι.
Πλέον, λέξεις έχουν ανακατευτεί μέσα στο μυαλό μου, θέματα έχουν μπερδευτεί, τίτλοι έχουν αλλάξει χρονική σειρά, αλλά το νόημα κάθε βιβλίου παραμένει αυτούσιο μέσα στο κεφάλι μου. Έτσι, ξέρω ποιο θα πρότεινα σε κάποιο φίλο, ποιο θα πρότεινα σε έναν εχθρό και ποιο θα έτρεχα να αγοράσω μήπως και εξαντληθεί και δεν το έχω ποτέ στην κατοχή μου. Δυστυχώς, κι εδώ, η τελευταία περίπτωση κατάντησε σπάνια.

Ας ξεκινήσω με το πρώτο χρονικά: Μίμης Ανδρουλάκης και Μν. Ένας ολόκληρος χαμός, αν θυμάμαι καλά, όταν είχε εκδοθεί, διότι αναφέρεται στη Μαγδαληνή και τη σχέση της με τον Ιησού. Δηλαδή; Δύο ατάκες σε ολόκληρο βιβλίο που ουδεμία σχέση έχει με οτιδήποτε θρησκευτικό. Το βιβλίο πραγματεύεται τη θέση της γυναίκας -όσον αφορά το κατα πόσο αναφέρεται και πόσο επηρέασε- στη φιλοσοφία, στην ψυχολογία, στα μαθημάτικα και σε άλλες εφηρμοσμένες ή μη επιστήμες. Άξιο αναφοράς, με αρκετά ιστορικά και μη στοιχεία που πολλοί παραβλέπουν, στις ζωές των επιστημόνων, λογοτεχνών και λοιπών διασήμων της εποχής. Εγώ πάντως θα το πρότεινα -σε όποιον δεν τα βαριέται κάτι τέτοια. [ 8/10 ]
Ακολούθησε το καλύτερο, μέχρι αυτή τη στιγμή, ανάγνωσμα για το 2011: Jonathan Coe και What a carve up! (Τι ωραίο πλιάτσικο!). Ο Coe με είχε γοητεύσει προ λίγων ετών όταν είχα διαβάσει το The house of sleep (Το σπίτι του ύπνου). Πλέον, δε νομίζω ότι παραφέρομαι αν πω ότι πρόκειται για έναν από τους 5 αγαπημένους μου συγγραφείς! Ευρηματική ιστορία, πλούσια πλοκή, όμορφο φινάλε, μπλέξιμο ιστορίας μέχρι να μπουρδουκλωθείς και πολλά άλλα. Αυτό το βιβλίο θα το χάριζα... στον εαυτό μου! [ 9/10 ]
Για τρίτη φορά στα χέρια μου βιβλίο του Milan Kundera, αυτή τη φορά το La lenteur (Η βραδύτητα). Τουλάχιστον, αυτή τη φορά ξεκίνησα πολύ υποψιασμένος. Και, τελικά, είχα δίκιο. Απλά, ανάξιο λόγου για μένα. [ 4/10 ]
Τα υπόλοιπα βιβλία ακολουθούν μπλεγμένα χρονικά, μάλλον διότι κανένα δε με εντυπωσίασε αρκετά ώστε να αποτελέσει σημείο αναφοράς.
William Golding, Lord of the flies (Ο άρχοντας των μυγών). Το 1954 μπορεί να φάνταζε ωραίο, αλλά τη σημερινή εποχή κάνει κάτι μεταξύ The beach, Lost και Children of the corn. Καθόλου δε με διασκέδασε, παρόλο που εκτυλισόταν σε ένα ήρεμο, τροπικό νησάκι, μάλλον κάπου στον Ειρηνικό. [ 6/10 ]
Niccolo Machiavelli, Il principe (Ο ηγεμόνας). Πολλά έχουν ακουστεί γι' αυτό το βιβλίο, αλλά η αλήθεια είναι ότι τα πολιτικά γεγονότα της δικής μας εποχής έχουν κάνει αναχρονιστή τον οποιοδήποτε μακιαβελικό. Για τη δική του εποχή όμως πρέπει να ήταν απλά εξαιρετικό... και αιρετικό. Με τόσα που είχα ακούσει, βέβαια, το περίμενα αρκετά πιο χωμένο στη δολοπλοκία και τη μηχανορραφία. [ 7,5/10 ]
Guy Debord, La societe du spectacle (Η κοινωνία του θεάματος). Εξαιρετικό για το θέμα του, αποκαρδιωτικό για καλοκαιρινό ανάγνωσμα. Δε χρήζει περαιτέρω ανάλυσης, τα αναλύει όλα από μόνο του. [ 7/10 ]
Fyodor Dostoyevsky, Zapiski iz podpolya (Το υπόγειο). Από τους καλύτερους συγγραφείς στην παγκόσμια λογοτεχνία; Στο Υπόγειο δε φάνηκε και τόσο. Όχι από την άποψη του λυρισμού και της γλώσσας, απεναντίας. Αλλά η ιστορία ήταν αρκετά τραγική για έναν τέτοιο συγγραφέα. Σε περίπτωση που το είχε γράψει άλλος, δε νομίζω ότι θα είχε εκδοθεί ποτέ. Όσο για τον ήρωα του βιβλίου, κάποιος να τον σκοτώσει πάραυτα! [ 6,5/10 ]
Μαρία Σούμπερτ, Η συμμορία της Τήλας. Και κάπου εκεί ήρθε αυτό το ανάλαφρο διάλειμμα για να ξεθολώσει κάπως το μυαλό. Ότι χρειαζόταν, κάτι απλό και ξεκούραστο. Η ιστορία; Θυμίζει κάτι από τις τρελο-γιαγιάδες του Παρά πέντε, αλλά όχι στο τόσο κωμικό του. Η γραφή δε σκίζει σε καμία περίπτωση, η πλοκή είναι επίσης "κάπως", οπότε το μόνο που σου μένει είναι αυτό το γλυκόπικρο της ιστορίας, το οποίο δεν είναι άσχημο. [ 6/10 ]
Michel Foucault, Histoire de la folie a l' age classique (Η ιστορία της τρέλας). Ό,τι έπρεπε ήταν αυτό το βιβλίο! Δοκίμιο (αν δεν κάνω λάθος) που παρουσιάζει... βασικά, ότι λέει ο τίτλος του. Με τον καλύτερο τρόπο, σαφώς! Αν κάποιος έχει το κουράγιο να το διαβάσει, ας το κάνει. [ 7,5/10 ]
Aldus Huxley, Brave new world (Θαυμαστός καινούριος κόσμος). Προγενέστερο του 1984, αυτό είναι δεδομένο, οπότε κάποιος μπορεί να πει ότι ήταν πιο διορατικός από τον Orwell. Αλλά, σε καμία περίπτωση δε μπορώ να το θεωρήσω καλύτερο. Αρκετά εντυπωσιακό, λαμβάνοντας υπ' όψιν το πότε γράφτηκε, αλλά πιο τρομακτική μου φαίνεται η οργουελική κοινωνία παρά η χαξλεϊκή. [ 6,5/10 ]

Συμπέρασμα; Μόνο ένας Coe άξιζε τελικά! Κι η ανάγνωση συνεχίζεται...

No comments: