01. Love is ending
02. My foolish pride
03. Your pure soul
04. Smash the system
05. Intimacy
06. Sincerity
07. Trust in desire
08. When I wonder
09. Oh!
10. You can swim / I sing the body eclectic
Διάρκεια | 56:38
Ημερομηνία κυκλοφορίας | 06.09.2010
-------------------------------------------------------------------------------------
-------------------------------------------------------------------------------------
Η ανθρώπινη Ιστορία ανά τους αιώνες έχει, κατά βάση, έναν κοινό παρονομαστή: την παρουσία ενός ανθρώπου ο οποίος δολοπλοκεί, ραδιουργεί και μηχανορραφεί με απώτερο σκοπό την ανάδειξή του και την επιβολή της θέσης του στα όργανα διακυβέρνησης ή εξουσίας, από τη μοναρχία πιο παλιά, μέχρι και τη δημοκρατία στις μέρες μας. Η επιρροή του μπορεί να μην ήταν (μόνο) στο πολιτικό επίπεδο, αλλά ενδέχεται να ήταν στο θρησκευτικό. Ο άνθρωπος αυτός προσδιορίζεται με ένα συγκεκριμένο όνομα, το οποίο στην αναφορά του ουσιαστικά παραθέτει όλα τα γνωρίσματα του ατόμου αυτού: τσαρλατάνος.
Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση τέτοιου ανθρώπου στην Ιστορία δε μπορεί να είναι άλλη από αυτή του Grigori Yefimovich Rasputin, μυστικιστή, θεραπευτή, οραματιστή, ακόμη και προφήτη, αλλά κυριώς έχει χαρακτηριστεί ως θρησκευτικός τσαρλατάνος, που επηρέασε όσο κανείς άλλος στην αυλή των Romanov την τριάδα της κυριαρχίας της αυτοκρατορικής, τότε, Ρωσίας: τον αυτοκράτορα Νικόλαο τον 2ο, την γυναίκα του Αλεξάνδρα και τον γιο τους, πρίγκηπα Αλεξέι.
Στη μουσική, επίσης υπήρξαν τσαρλατάνοι, αλλά αυτοί που το παραδέχτηκαν πρώτοι ήταν μία παρέα μουσικών από το San Francisco στη δεκαετία του 1960 οι οποίοι ονομάστηκαν The Charlatans. Το συγκρότημα έθεσε τις βάσεις για την ανάπτυξη της σκηνής του San Francisco, αλλά η πρώτη - και μοναδική- κυκλοφορία τους έγινε λίγο πριν διαλυθούν, το 1969.
Από τότε πέρασε αρκετός καιρός μέχρι να κάνει την εμφάνιση του το 1988 ένα νέο συγκρότημα "τσαρλατάνων". Ήταν η εποχή που το alternative rock και, κυρίως, η σκηνή του Manchester ήταν στην ακμή τους, κάτι που διήρκεσε για σχεδόν μία δεκαετία ακόμη, με πιο γνωστούς εκφραστές τους Oasis.
Οι Charlatans, που ονομάζονται Charlatans UK στις Ηνωμένες Πολιτείες προς αποφυγίν μπλεξίματος, ξεκίνησαν δυναμικά τη μουσική τους καριέρα και καθιερώθηκαν ως ένα από τα πιο σημαντικά ονόματα της σκηνής με τις κυκλοφορίες τους στη δεκαετία του 1990. Άλμπουμ όπως το The Charlatans ή το Tellin' Stories και τραγούδια όπως τα Feel flows, The only one I know, North country boy, How high και Crashin' in τους κατέταξαν σε υψηλές θέσεις στα chart, κυρίως της Μεγάλης Βρετανίας. Η μοίρα βέβαια δεν ήταν καλή μαζί τους, αφού μετά το ομώνυμο άλμπουμ έχασαν σε αυτοκινητικό δυστύχημα τον πληκτρά τους, Rob Collins.
Και κάπου εκεί, στην αλλαγή της χιλιετίας, κι ενώ οι προφητείες του Νοστράδαμου - ίσως και του Ρασπούτιν - εκπληρώνονταν, το συγκρότημα αποφασίζει να αλλάξει δισκογραφική, να αλλάξει φιλοσοφία, να αλλάξει κάπως τον ήχο κι εμείς να αλλάξουμε τη γνώμη μας γι' αυτούς. Για να είμαι δίκαιος, πρέπει να ομολογήσω το εξής: οι Charlatans ποτέ δε με ενθουσίασαν, ποτέ δεν κυκλοφόρησαν κάτι το εξαιρετικό ως σύνολο, ποτέ δεν είχαν θεαματικές εμπνεύσεις. Όμως, ποτέ δε με απογοήτευσαν, ποτέ (μέχρι το Wonderland του 2001 τουλάχιστον) δεν έπεσαν κάτω του μετρίου, ποτέ δεν είχες κάτι άσχημο να πεις για μία κυκλοφορία τους.
Από το 2001 και μετά, τα πράγματα άλλαξαν: το Wonderland παραμένει η χειρότερη κυκλοφορία τους, οι υπόλοιπες μπορεί να μην είναι άσχημες, αλλά δεν πιάνουν σε επίπεδο τα πρώτερα άλμπουμ τους, ενώ και οι ίδιοι πετάνε σε διάφορες περιπτώσεις κάτι άκυρες εμπνεύσεις, εντελώς παράταιρες με το συνολικό τους μουσικό ύφος.
Οι Charlatans θα μπορούσαν να είναι οι άρχοντες της σκηνής του Manchester και γενικότερα της rock σκηνής στην Αγγλία, μιας και οι άλλοι κυρίαρχοι δεν προσπάθησαν ποτέ να αποτινάξουν από πάνω τους θέματα όπως τσακωμούς, σκάνδαλα, φασαρίες, ξυλοδαρμούς, χωρισμούς και λοιπές εντάσεις, μέχρι την οριστική διάλυσή τους εν έτει 2009. Ήταν πάντα πιο υποτονικοί στα εξω-μουσικά τους δρώμενα κι αυτό τους οδηγούσε με ασφάλεια από τον ένα "νορμάλ" δίσκο στον άλλο. Τελικά, αποφάσισαν να αλλάξουν μουσικό μανδύα κι η σκηνή απλά δεν πρόκειται ποτέ να γίνει δική τους, όσες (απλά) καλές κυκλοφορίες κι αν έχουν στο μέλλον. Κι αν με το τελευταίο τους άλμπουμ αναρωτιούνται ποιον αγγίζουν (Who We Touch), ίσως θα πρέπει να αναρωτηθούν κι οι ίδιοι γι' αυτό πλέον.
-------------------------------------------------------------------------------------
*ΤΟ ΑΤΟΥ
Κι όμως το κατάφεραν! Μπορεί τα Your pure soul, Trust in desire και You can swim να είναι αρκετά καλά, όμως τα καλύτερο είναι ...το hidden track! I sing the body eclectic στο 6:47 του τελευταίου κομματιού.
*ΤΟΥ ΠΕΤΑΜΑΤΟΥ
Μα είναι δυνατόν, μετά από 22 χρόνια πορείας να θυμάσαι στον 11ο δίσκο της καριέρας σου να κυκλοφορήσεις τραγούδι με τον τίτλο Smash the system; Αυτά τα κάνεις στην αρχή, γιατί μετά απλά είσαι μέρος του συστήματος και δε σε παίρνει να τραγουδάς τέτοια τραγούδια.
*ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΩ Ή ΝΑ ΠΡΟΣΠΕΡΑΣΩ;
Προτιμήστε παλιές κυκλοφορίες τους. Πιο rock και, σίγουρα, πιο καλές.
*ΚΟΝΚΛΟΥΖΙΟΝ
Μένει απλά να δούμε πως θα συνεχίσουν.
*ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ
7/10
No comments:
Post a Comment