Εντελώς αντίθετες όμως! Και δε μιλάω μόνο για τα δύο βιβλία αυτής της εβδομάδας, αλλά και για τους εντελώς αντίθετους κόσμους, τον ένα που περιγράφει ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης στο Πολύ βούτυρο στο τομάρι του σκύλου και αυτόν του Βασίλη Βασιλικού στο Ζ. Ο Σκαμπαρδώνης περιγράφει γλαφυρά τη σχέση κράτους-στρατού-παρακράτους και την προσπάθεια να περάσει αναίμακτα η επίσκεψη Ντε Γκωλ στη Θεσσαλονίκη το 1963, τρεις μόλις ημέρες πριν την επίσκεψη Λαμπράκη, η οποία αποτέλεσε αφετηρία για το Ζ του Βασιλικού. Όμως, παρ' όλη την καθολική αναγνώριση του έργου του Βασιλικού, οφείλω να ομολογήσω ότι το Πολύ βούτυρο... ήταν ακόμη πιο καθηλωτικό, με γραφή αξιοθαύμαστη και ιδιάζουσα, πλοκή ιδιαίτερη, και που, λίγο-πολύ, με οδήγησε σε μία νέα προσθήκη κάτω από τον τίτλο "Φράσεις της ημέρας": Με απορρόφησε... [ 8,5/10 ]
Και κάπου εκεί, μπήκε στη μέση ο πολυτάραχος βίος του Κωστάκη Ανάν, περίπου όπως το έλεγε και ο ίδιος στο πρώτο του βιβλίο Κι ύστερα ήρθες και μ' έλυσες. Αστείος μέχρι αηδίας, παίζει αφάνταστα με τις λέξεις και τις φράσεις, ενόσω συνθέτει σκηνικά που μόνο ο σουρρεαλισμός μπορεί κάπως να τα αποσαφηνίσει. Και να σκεφτεί κανείς ότι Το ουράνιο talk-show δεν, επαναλαμβάνω δεν, είναι το καλύτερο έργο του. Ίσως και γι' αυτόν η αλλαγή από Βαβέλ σε mov. να τον δυσκόλεψε λιγάκι. Χαλάλι όμως, θα περιμένουμε κι άλλα χτυπήματα του γνωστού-αγνώστου, για να μας κάψει με το βιτριολικό του χιούμορ. Όσο για την καλύτερη -σοβαρή- ατάκα του στο βιβλίο; Αυτή είναι η εξής: Μια μικρή πινελιά χωριού στο ασπρόμαυρο καθεμέρα της πόλης. Έγραψες! [ 7,5/10 ]
